Tarrafal is bekend als een kustplaatsje in het noorden van het eiland Santiago. Het schitterende strand in de maanvormige baai en de palmbomen zijn een goede plek om te ontspannen. In het verleden had Tarrafal ook een duistere kant. Tussen 1938 en 1974 stond hier namelijk het concentratiekamp Chao Bom. Een concentratiekamp dat was geïnspireerd op de Duitse concentratiekampen tijdens de regering van Adolf Hitler (1933 – 1945). Het concentratiekamp in Tarrafal diende om Portugese revolutionairen van de toenmalige kolonie en onafhankelijkheidsstrijders gevangen te nemen.
Het ontstaan van het concentratiekamp van Tarrafal
Het gevangenkamp van Tarrafal – ook wel bekend als ‘Kamp van de Langzame Dood’ – was een strafkolonie die werd opgericht door de Portugese dictator Antonio de Oliveira Salazar na het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog in 1936. Het kamp was eerst opgezet om tegenstanders van het regime van de Portugese dictator Salazar te isoleren en te verwijderen. Jaren later werden onafhankelijkheidsstrijders hier opgesloten. Het concentratiekamp had ook ten doel om de bevolking af te schrikken en zich niet negatief met het bewind te bemoeien.
Op 18 oktober 1936 kwamen de eerste ruime 150 gedetineerden uit Portugal aan op Santiago. In de eerste twee jaar van het kamp sliepen de gedetineerden in canvas tenten zonder elektriciteit. Blikken werden gebruikt om brak water uit een waterbron op ongeveer 2 kilometer afstand van het kamp te halen. In 1940 werd het kamp vergroot en herbouwd met baksteen. De Nazi concentratiekampen dienden als voorbeeld voor de herbouw van het concentratiekamp van Tarrafal. Gevangenen werden onderworpen aan een zeer streng regime. Communicatie met de buitenwereld was niet mogelijk en de gevangenen werden fysiek en psychologisch gemarteld. Bij extra straffen werden gevangenen in een betonnen cel gezet waar de temperatuur tot 60 graden Celsius kon oplopen. De betonnen cellen had geen ramen. Gevangenen konden dagen tot maanden in deze cellen worden vastgehouden.
Het kamp op Santiago werd in 1954 gesloten, maar werd in 1961 door de Portugese minister van overzeese provincies heropend. Het was nu een dwangarbeidskamp voor leiders en militanten die vochten tegen het Portugese kolonialisme. De gevangenen kwamen uit Kaapverdië, Angola en Guinee-Bissau. Na het beëindigen van het autoritaire regime van Portugal werd het kamp van Tarrafal op 25 april 1974 voor altijd gesloten.
Tarrafal op UNESCO-Werelderfgoedlijst
Tarrafal is sinds 2013 opgenomen in de indicatieve lijst van het UNESCO-Werelderfgoedijst. Opgenomen worden op de indicatieve lijst betekent dat het voormalige concentratiekamp van Tarrafal een eerste selectie heeft doorstaan door het Comité Werelderfgoed. De definitieve opname op de lijst kan soms wel jaren op zich laten wachten. Kaapverdië is momenteel op zoek naar steun van de Gemeenschap van Portugese Taal Landen om het voormalig kamp voor te dragen.
Bezoek aan het Tarrafal concentratiekamp
Als je geïnteresseerd bent in geschiedenis, dan is dit zeker een plek om op het eiland Santiago te bezoeken. Er zijn diverse informatieborden aanwezig in het Engels, Portugees en Frans. Toegang tot het concentratiekamp van Tarrafal is ongeveer 1 euro. Ook is er een klein museum.
Het Tarrafal concentratiekamp ligt op 15 minuten loopafstand van het centrum van Tarrafal. Ook rijden er algueres langs. Met een aluguer ben je binnen een paar minuten bij het kamp.
Geef een reactie